Eind jaren '40 werkten de vier zonen van Ole Kirk allemaal in de firma, maar het was Godtfred, of GKC zoals hij zijn lange LEGO leven genoemd werd, die de vader het eerst raadpleegde.  En GKC vroeg zijn vader mee te gaan naar een vertegenwoordiger van de Engelse firma "Windsor". Deze kwam een demonstratie geven van een spuit-giet-machine. 

Plastic was nieuw en werd gezien als materiaal van de toekomst. Voor een speelgoedfabriek heel natuurlijk om de mogelijkheid te onderzoeken om speelgoed van plastic te maken.  Er werden verschillende gegoten plastic voorwerpen getoond waaronder speelgoedsteentjes van een Engelse fabrikant " Kiddicraft".

De "Windsor" machine werd gekocht en geïnstalleerd in Billund in 1947. Eens te meer voerde Ole Kirk een gedurfde transactie uit. De machine kostte ongeveer 30.000 Deense Kronen (Bijna 50% meer dan de jaarwinst van het voorgaande boekjaar). In feite had Ole Kirk nog een groter model willen kopen, maar op dit punt had GKC zijn vader tegen  gehouden. 

De nodige gietvormen en gereedschappen voor de machine moesten speciaal worden gemaakt. En het plastic als grondstof moest gekocht worden van een handelaar die slechts een tweejarig importcontract had. Van een stabiele en langdurige productie was dus geen sprake. De daarop volgende jaren werd de injectie gietmachine gebruikt voor de fabricage van verschillend plastic speelgoed: poppen, ratels, modellen van auto's, tractoren enzovoort. Zelfs een pistool werd gemodelleerd - een plastic versie van het "Vredespistool" dat de firma sinds de bevrijding van Denemarken in 1945 van hout had gemaakt. Afgezien van enige eigentijdse geweren was dat het enige oorlogsspeelgoed dat door de firma LEGO gedurende de jaren werd gefabriceerd.

Maar de bouwsteentjes die aan Ole Kirk en GKC waren getoond bleven in hun gedachten rondspoken. Bouwsteentjes en constructie speelgoed  was niet nieuw. De speelgoedfabriek LEGO Billund had vele jaren geverfde houten steentjes gemaakt die gestapeld en gecombineerd konden worden, en andere firma's produceerden bouwonderdelen in hout, bakeliet, rubber, keramiek en dergelijke. Zoals zoveel van deze elementen hadden de "Kiddicraft" stenen knobbeltjes zodat er verschillende stenen geassembleerd konden worden tot een stabiele "constructie". Ole Kirk en GKC werden geïnspireerd door het Engelse steentje waarop geen Deens patent rustte. Zij hadden gietvormen gemaakt voor twee verschillende steentjes: een met vier knobbels en een met acht. Deze steentjes hadden niet de ronde hoeken ven hoge knobbels van de  "Kiddicraft" steen, wat het gemakkelijker maakte om muren 

en huizen te construeren.

Dit type steentje was de primiteve voorloper van de LEGO steen die we vandaag de dag nog steeds kennen. Het werd in 1949 op de markt gebracht als 'Automatic Binding Bricks'. Engelse namen verkochten goed in de naoorlogse periode. LEGO steentjes deden het toen echter niet goed. De steentjes waren niet vormvast en hadden kleuren die na een tijd verbleekten. De steentjes werden gemaakt van Cellulose Accetaat. (CA) We hebben een fotopagina over deze stenen gemaakt. Deze vind je hier.

De bouwsteentjes worden vanaf 1951 LEGO Mursten stenen genoemd. Ook toen waren ze nog niet succesvol. Er werd in deze periode ook nog in een vooraanstaand vakblad geschreven dat plastic nooit het hout zou kunnen verslaan op de speelgoedmarkt.

In 1955 kwamen de steentjes in de stroomversnelling omdat toen het "LEGO systeem in spel" werdt geïntroduceerd. De winkeliers ontvaingen deze steentjes met gemengde gevoelens en klanten klaagden dat de steentjes niet goed aan elkaar geklikt konden worden. Pas in 1958  werd dit probleem opgelost door de introductie van de buisjes in de stenen.